Czyli pół żartem pół serio o angielskim szpitalu

Zbiórka była o  godzinie 7 rano przy recepcji w Chapel Allerton Hospital w Leeds. Zebrała się nas grupa około piętnastu osób w wieku 28- 70, z czego do wieku poniżej czterdziestki mogłam na oko zaliczyć tylko siebie. Pan przewodnik zabrał nas windą na pierwsze piętro, gdzie już czekała na nas pielęgniarka z listą nazwisk. Po pierwszej konfirmacji tożsamości, a było ich tego dnia dość dużo, usadowiono nas w poczekalni i kazano czekać…

Co jakiś czas wzywano kolejnych delikwentów do tajemniczych pomieszczeń, gdzie za zamkniętymi drzwiami prowadzono z nimi rozmowy. W końcu przyszedł czas na moją rozmowę, pierwszą z wielu, podczas której przeprowadzono ze mną krótki wywiad, potwierdzenie tożsamości po raz drugi oraz zmierzono ciśnienie, temperaturę i zakwalifikowano mnie do grupy „healthy”. Po powrocie na miejsce w poczekalni, zaznajomiłam się z Francis. Wyglądała na panią po sześćdziesiątce i miała dwa sztuczne kolana. Była doskonałą osobą na upewnienie mnie, że moja artroskopia kolana to naprawdę „nic” i nie mam w ogóle powodów do stresu. Francis sama przeżyła już takie cztery w swoim życiu i po żadnej nie miała jakichkolwiek problemów. Pokrzepiona dobrym słowem Francis zostałam wezwana do przebieralni.

Tam, przydzielono mi koszulę nocną, szlafrok, kapcie z gąbki oraz słynne… papierowe majtki. Przebrana w standardowy, brytyjski strój szpitalny zostałam znów odesłana do poczekalni. Oznaczono mnie dodatkowo dwoma plastikowymi bransoletkami z imieniem, nazwiskiem i datą urodzin, które przywołały mi na myśl wspomnienie narodzin, a które również wielokrotnie tego dnia były przez różnych ludzi sprawdzane. Moje prywatne rzeczy zostały odesłane do przechowalni, a ja znów zostałam wezwana na rozmowę. Tam, po kolejnej serii pytań i kilku podpisach, pan asystent lekarza oznaczył mi nogę przeznaczoną do naprawy grubą, widoczną z daleka strzałką. To oczywiście, aby uniknąć niepotrzebnych pomyłek. Potem znów poczekalnia…

Kolejna osoba oczekująca rozmowy ze mną to anestezjolog, który zadowolony z moich odpowiedzi odesłał mnie do… poczekalni. Kilka minut później przyszedł do mnie pan fizjoterapeuta w celu zapoznania mnie z kulami i ćwiczeniami koniecznymi do przywrócenia funkcjonalności mojej nodze po zabiegu. Po pokonaniu kilku długości o kulach po szpitalnym korytarzu powróciłam na swoje zagrzane miejsce w poczekalni. Mimo zapewnień Francis czułam niepokój i stres przed nadchodzącym niewiadomym. Siedząc tak i czekając starałam się rozszyfrować kolory fartuchów mijających mnie pielęgniarek, lekarzy, ich asystentów i fizjoterapeutów ale tego zajęcia starczyło mi tylko na parę kolejnych minut. Około godziny 10tej postanowiłam przejść się na spacer i przy okazji dowiedziałam się, że mogę przenieść się do kolejnej poczekalni, w której był… telewizor.

W tym też czasie powoli zaczął doskwierać mi głód jako, że od północy dnia poprzedniego nie można było nic jeść. Postanowiłam jednak wczuć się w świat oglądanych programów, aby zapomnieć o głodzie, o zabiegu i tych papierowych majtkach. Obejrzałyśmy z Francis programy: Food Fighters, Home under The Hummer, To Buy or Not To Buy, a w między czasie zaliczyłam kolejną rozmowę z lekarzem; kolejne potwierdzenie tożsamości, sprawdzenie prawidłowości strzałki na kolanie i bransoletek. 

Około godziny 11:45, po prawie pięciu godzinach czekania, w końcu nadeszła chwila mojego zabiegu. Jeszcze raz, na stole operacyjnym, musiałam powiedzieć jak się nazywam, ile mam lat i po co tam jestem, po czym zasnęłam…

Obudziłam się na sali pooperacyjnej w towarzystwie pani pielęgniarki, która po upewnieniu się, że wszystko ze mną w porządku, tylko trochę mi zimno, przyturlała mi wspaniałe urządzenie dmuchające ciepłym powietrzem prosto pod moją kołdrę. W tym momencie, papierowe majtki nie miały już dla mnie żadnego znaczenia. Z minuty na minutę czułam się coraz lepiej, upewniając też o tym uwijające się wokół panie pielęgniarki. Potem wszystko działo się już tylko szybciej i szybciej, po godzinie pokuśtykałam do szpitalnej łazienki, za co w nagrodę dostałam kanapkę z serem i kubek kawy. Byłam przygotowana na jakieś sensacje ale nic się już nie działo i nikt mnie już nie pytał jak się nazywam i ile mam lat…

Widziałam swoją pozabiegową teczkę jednak nic mi nikt nie wyjaśniał, z panią pielęgniarką próbowałyśmy coś rozszyfrować z lekarskich notatek ale na niewiele się to zdało. Wszystkiego mam się dowiedzieć na kolejnej wizycie, o której zostanę powiadomiona listownie. Dostałam zwolnienie na dwa do czterech tygodni z pracy, worek opatrunków i tabletek przeciwbólowych oraz kule w prezencie. Po przebraniu we własne ubranie byłam wolna. A było to około godziny 15tej…

Muszę przyznać, że o 7 rano wchodziłam do tego szpitala pełna obaw. Jednak oprócz wielogodzinnego czekania przed zabiegiem nie można nic angielskiemu szpitalowi zarzucić. Po kilku doświadczeniach w polskich szpitalach, stwierdzam, że tylko rozpuszczony, bogaty Anglik mógłby być niezadowolony z publicznej opieki NHSu. Wszyscy byli, jak zawsze, bardzo mili i pomocni, nowoczesny sprzęt techniczny nie sprawiał problemów,  a kul nie trzeba zwracać ani do godziny 15tej następnego dnia, ani w ogóle.

Porównując, choć chciałabym żeby było odwrotnie, muszę stwierdzić, że polskim szpitalom jeszcze daleko do takiego standardu. Ale trzymajmy kciuki, w końcu musi być przecież lepiej!