Jak nakręcić hit za 45 funtów?

Marc Price opowiada, jak udało mu się nakręcić przebój filmowy za 45 funtów.

Marc Price gustuje w nietypowych historiach. Ludożerczy zombie z jego debiutanckiego filmu nosi imię Colin i – jakby samo to nie było wystarczająco nietypowe – Price napisał scenariusz, wyreżyserował oraz wyprodukował „Colina” za jedyne 45 funtów. Jego wysiłek zwraca mu się teraz w pochwałach i rozgłosie, których nie można kupić za żadne pieniądze. Pod koniec lipca ogłoszono zaś, że film wejdzie do dystrybucji w kinach na terenie Wielkiej Brytanii.

Spotykam się z 30-letnim Pricem z rana, w jednym z londyńskich hoteli. Termin naszej rozmowy musieliśmy dostosować do grafiku jego zajęć w londyńskiej firmie kurierskiej, w której pracuje od trzech lat. To właśnie przy biurku w tej firmie pisał w wolnych od pracy chwilach scenariusz do „Colina”. – Pisanie było świetnym sposobem na nudę w chwilach, kiedy człowiek nie ma nic do roboty – mówi Price.

Inspiracją dla nietypowej optyki filmu okazał się brak pieniędzy. – Byłem fanem filmów [George'a A.] Romero, ale nie miałem pieniędzy, żeby stworzyć coś w tym stylu – wspomina Price. – Wiedziałem, że moją jedyną nadzieją jest znalezienie nowej perspektywy. I nagle wpadłem na pomysł: dlaczego nie zrobić filmu z punktu widzenia zombie?

Jednak Romero wybierał dla swoich filmów bardziej ponure tytuły, jak na przykład „Świt żywych trupów”. Dlaczego zatem Price zdecydował się na „Colina”?

– Główny bohater nosi imię mojego taty, który jest hutnikiem i miłośnikiem kina. To dzięki niemu zacząłem myśleć o robieniu filmów – odpowiada Price, który urodził się w Port Talbot w południowej Walii. Wspomina, jak w wieku dziewięciu lat przez całe lato oglądał codziennie „Szczęki”. – Ten film przerażał mnie, a mimo to nie mogłem przestać go oglądać. Prosiłem moich kolegów, żeby powtarzali kwestie z tego filmu, a ja nagrywałem je i nakładałem na ścieżkę dźwiękową ze „Szczęk” – mówi.

Price studiował multimedia w Swansea, gdzie nauczył się także podstaw kręcenia filmów. Po ukończeniu studiów zatrudnił się jako pracownik fizyczny w supermarkecie Asda, tworząc w wolnych chwilach swój pierwszy film.

Podczas produkcji swojego drugiego krótkiego filmu Price przeniósł się do Londynu. Tam spotkał aktora Alastaira Kirtona, który zgodził się zagrać za darmo główną rolę w „Colinie”. Innych aktorów Price rekrutował poprzez internetowe serwisy społecznościowe. – Na Facebooku i MySpace zamieściliśmy pytanie: „Kto chce być zombie?” Udało nam się zgromadzić 50 wspaniale ucharakteryzowanych żywych trupów – wspomina Price.

Filmowcy poprosili aktorów, aby przyszli w dowolnych ubraniach, które można poplamić krwią. – Główna zasada brzmiała: wynosisz tyle, ile wnosisz – mówi. – Więc każdy musiał przynieść własny sprzęt do charakteryzacji, a także stworzyć wizerunek własnego zombie. Szczęśliwie, jeden z naszych charakteryzatorów był świeżo po pracy nad „X-Men: Ostatni bastion”, więc mieliśmy do dyspozycji ten sam lateks, którego używał Wolverine.

Pożyczony był także cały sprzęt do produkcji filmu. – Nakręciliśmy „Colina” na starej przenośnej kamerze wideo, którą kupiłem, gdy miałem 25 lat, ale zepsuła się podczas pracy nad filmem, więc musiałem skorzystać z jeszcze starszego modelu – wspomina Price. Taśm użyczył im przyjaciel, który pracował jako goniec w jednym ze studiów telewizyjnych. Dał Price'owi torbę z setką taśm, które kazano mu wyrzucić. Film w przeważającej części kręcono w Londynie. Ekipa pracowała szybko i bez żadnych pozwoleń.

– Najbardziej skomplikowaną scenę kręciliśmy w małej ślepej uliczce w Teddington – mówi Price. – Mnóstwo dzieciaków przyszło oglądać, co robimy, więc kazaliśmy im biegać w obie strony przed kamerą. W efekcie wygląda to tak, jakby w scenie brał udział tłum ludzi.

Jako że aktorzy, kompozytorzy i charakteryzatorzy pracowali za darmo, jedyne pieniądze, jakie Price wyłożył z własnej kieszeni, zostały przeznaczone na łom oraz przekąski dla ekipy i aktorów. – Według planu, mieliśmy nie wydać na film ani pensa – mówi Price. – Więc przekroczyliśmy budżet w dniu, w którym kupiliśmy herbatę i ciastka.

Przez 18 miesięcy Price filmował za dnia i montował nakręcony materiał na swoim laptopie na nocnych zmianach w pracy. Wiele o budowaniu scen i montażu nauczył się, oglądając reżyserskie wersje swoich ulubionych filmów na rozszerzonych edycjach DVD. – W tych materiałach znajduje się mnóstwo szczegółów dotyczących układania, a następnie kręcenia poszczególnych scen, efektów specjalnych i muzyki – tłumaczy. – Przyswajałem masowo wszystkie te informacje.

Film miał swoją premierę podczas poświęconego horrorom festiwalu filmowego Abattoir w Walii. Tam obejrzała go agentka filmowa Helen Grace, która zaproponowała Price'owi wystawienie go w Cannes. – Reakcja była niesamowita – wspomina Price. – Nie mogłem uwierzyć, że tak dużo ludzi przyszło obejrzeć mój film. Na pokazie byli przedstawiciele kilku naprawdę dużych wytwórni z USA.

Po kolejnych pokazach Price otrzymał propozycję dystrybucji filmu w kinach na terenie Wielkiej Brytanii. – Wciąż nie mogę wyjść z szoku – mówi. – Czuję się, jakbym żył w dwóch różnych światach. Jeden to świat mojej pracy w firmie kurierskiej. Drugi właśnie się przede mną otwiera: to świat, w którym mógłbym żyć z kręcenia filmów.

Reżyser „Colina” stał się sztandarowym dowodem na to, że można stworzyć film z zerowym budżetem i przykładem tego, jak wiele można osiągnąć dysponując starą kamerą wideo, laptopem i świetnym pomysłem.

– Technologia dała wolność twórcom filmowym – mówi Price. – Każdy ma wujka albo kumpla, który posiada kamerę wideo i telefon komórkowy. Moja mama ma komórkę z kamerką HD, która ma wyższą rozdzielczość od tej, jaką nakręciłem „Colina”. Cieszę się, że mój mały tani film obejrzą ludzie, którzy pomyślą sobie: jeżeli ten dupek mógł tego dokonać, to ja też mogę!